یاد خدا و انس با پروردگار در دلهایی جا دارد که به حقیقت معاد وبازگشت و پیمودن راههای پرپیچ و خم و هولناک اعتقاد داشته باشد . یادآوری بزرگی و عظمت روز واپسین و تدبیر برای نجات از مهلکه ها ، انسان را نیازمند یک نیروی پشتیبانی با عظمت تر می کند اینجاست که یاد خدای عظیم وانس با اوموجب آرامش دل مضطرب میشود و چقدر شیرین است این یاد و چقدر دلنشین است این ذکر .

طبیعی است که تا احساس نیاز نصب العین نشود ، تا عجز وناتوانی از زیر زنگارها و غبار غرور و کبر نمایان نشود ، تا ترس از عذاب و اتش نباشد ، برای انسانی که خود را نشناخته ، ذکر و یاد خدا بسیار سنگین و با اشمئزاز(1) خواهد بود چراکه اعتقادی به آخرت ندارد البته این پایین مرتبه خداشناسی و بندگی است که در ورایات ما آمده .

گاهی ، بعضی از ارزشها طی زمانهای متمادی دستخوش تغییرات میشود گاهی بعضی از آداب و رسوم و فرهنگ که هویت انسان و یا یک جامعه را در برمیگیرد به علت هجمه فرهنگهای دیگر به دست فراموشی سپرده میشود ، در اثر این تغییرات و فراموشی و غفلت ،هویت بومی ویا  ملی نیز تغییر پیدا میکند  ، غفلت از فرهنگ خود و اداب ورسوم و سنت های پاک خود درواقع غفلت از هویت و منیت خود است واین یعنی دگرگون شدن هویت و انقطاع یک نسل از نسلی دیگر است .

آنچه که انسان را مورد این همه فضل و اکرام الهی کرده وتمام موجودات عالم به خدمت او برخاسته انسانیت او و ان ودیعه الهی و ان فطرت و سرشت پاک اوست .فطرتی که میتواند مظهر تجلی صفات الهی باشد نباید مورد غفلت و فراموشی واقع شود چراکه فراموش کردن آن و مشغول هوسها و امیال نفسانی شدن باعث  غفلت از انسانیت واز بین بردن کرامت و عزت خود به عنوان افضل مخلوقات و تبدیل شدن به اسفل مخلوقات و پسترین انها میشود . همه اینها دریک چیز خلاصه میشود و ان غفلت از یاد خداست ( نسواالله فانساهم انفسهم )

همانطور که در قران امده خدافراموشی خود فراموشی بهمراه دارد واین همان سقوط در پرتگاههای گمراهی و دگرگونی است .

 پاسداری و مراقبت از این گوهردرونی در برابر گزندها و اسیبهای بدخواهان هنر بندگان راستین الهی است و تنها با یاد روز بازگشت و یاد خدا محقق میشود .

 پس یاد مرگ وآخرت ، یادخداوالتجا و تضرع به درگاه او را دردل زنده میکندو انسان به خودشناسی ودرنتیجه طی طریق سعادت رهنمون میکند.